Johan Damen

Utrecht, 25 januari 2002. Een warm nest

Inmiddels is het alweer drie jaar geleden dat ik vertrok bij DZT, het cluppie waar ik ruim 20 jaar actief lid van ben geweest. Allerlei zaken hebben in die jaren een onuitwisbare indruk bij mij (en hopelijk ook bij anderen) nagelaten.

Inmiddels is het bij mij al ver verdrongen dat ik ooit in "de koepel" heb gezwommen. Da's al zo lang geleden dat ik bijna niet beter weet dan dat de Wiemel altijd al zo is geweest. Altijd al zò? Nee! Vroeger kon je nog van boven naar de waterpolowedstrijden kijken. Het gebonk met vuisten op de ramen, het tikken van ringen tegen het glas en het gebulder van de kant veranderden het zwembad in een kolkende poel van geluid en herrie. Waterpolo was toen in de eerste plaats een gevoel, een beleving.

Als er weer een derby (Punderman, Lutra, Boxmeer) op het programma stond, dan ging het dak eraf. Als Van der Wouden stond te fluiten moest de deur naar het zwembad worden bewaakt tegen opdringerige hooligans. Als de jeugd (in welke categorie dan ook) kampioen kon worden kwamen spandoeken tevoorschijn, stonden andere teams met bloemen en cadeaus langs de kant.

In die tijd promoveerde en degradeerde Heren 1 er nog lustig op los, maar het groeide wel naar de derde klasse. Dames haalden ook de tweede klasse (maar van die illustere namen is inmiddels niemand meer over). Pupillen werden Brabants kampioen, aspiranten (jongens en meisjes) mochten naar de Nederlandse voorrondes en diezelfde Nederlandse voorrondes kwamen zelfs naar Deurne. Naast PSV werd DZT hofleverancier voor de Brabantse kringteams. Beide Maartens en Katja schopten het zelfs tot in Zeist! DZT werd niet alleen groot, maar ook groots!

En toch bleef het altijd gezellig. Met een grote groep schuimden we de toernooien af: Terneuzen, Sas van Gent, Oosterhout, Susteren, Swalmen, Drunen, Helmond, Nayade-toernooi, Bladel (tijdens de kermis), de driedaagse van Heemstede, Solingen (maar dat was eigenlijk alleen voor echte ingewijden…) en zo waren er vele meer. Elk toernooi had zo zijn eigen verhalen.

1991: Staand: Paul de Vocht Jurgen van der Steijn, Wim van Lierop, Jeroen van Lierop. Hurkend: Erik Scheepers, Anton Scheepers, Mikel Verhoeven en Johan Damen Zittend: Willem Cox, Martin Damen, Jeffrey Rooyakkers

Met een jeugdteam in een oude Saab. Deur uit zijn voegen, dashbordkastje naar de vernieling, zelfs helemaal niet meer vooruitkomen… Naar het toernooi der toernooien: Borculo. In de plenzende regen je tent opbouwen, in een buitenbad, douchen onder water afkomstig uit een melkwagen, chinees/barbecue en bierenlieren in de bus… Met een dwaas Herenjeugd-team onder vakkundige begeleiding van Marika en Ingrid naar Waalwijk, rugby in slaapzakken, het Heras-hekwerk van Karlo Althuizen, de shampoodans van Marco van Leeuwen en de mannen in badpakken.

Als broekie kwam ik in heren 1 te spelen met gasten waar ik al vanaf de pupillen tegenop had gekeken. Mijn oude trainers: Hans Brons, de beide Paultjes en Han. Zet daar lepe John van Griensven, kanonnen Lodewijk en GertJan, bikkel Wilbert, broekie van der Steijn en rots in de branding Rob Claassen bij op en je snapt waarom ik als zestienjarige mijn ogen uitkeek bij mijn allereerste promotiefeestje. Olijvenoorlog in de Griek, eten voordat je besteld had, uit volle borst liederen zingen en water spatten in de fontein. Ongeëvenaard…

Tot je zelf coach bent van een groepje blagen. Tot je zelf in een busje op weg naar een wedstrijd op moet treden als er allemaal blote konten voor het raam worden gepresenteerd, het dakraam ineens van je busje vliegt, een warming-up allemaal vragende ogen van het publiek als gevolg heeft en je gloeit van trots als "jouw" jongens kampioen van de poule worden. Als je op een gegeven moment zelf met je voormalige pupillen in het eerste ligt te ballen en toernooien onveilig maakt.

Zoals uit dit verhaal wel blijkt heeft DZT een heel belangrijk plekje in mijn hart. Een aantal van mijn mooiste herinneringen zijn verwant aan deze club en de mensen die erin rondlopen. Ik hoop dan ook dat ik bij het jubileum ook heel veel mensen tegenkom die de zelfde herinneringen delen. Oudgedienden, getrouwen en nieuwkomers. Lieden die ik al (te) lang niet meer gezien heb en die voortkomen uit hetzelfde warme nest: DZT.

Johan Damen